Vieren op afstand

Vieren op afstand
“We zijn onszelf opnieuw aan het uitvinden.” Die zin heb ik de afgelopen weken vaak herhaald. Als kennissen vroegen hoe het in de kerk eigenlijk ging in deze dagen van corona, maar ook voor de camera of achter de microfoon van NOS of Radio 1.
Alles wat in onze kerk vanzelfsprekend is: samen vieren, samen zingen, samen bidden, samen koffie drinken, bijpraten, meeleven, alles was opeens anders, na de eerste maatregelen ter bestrijding van het corona virus – half maart.
Koortsachtig stelden we ons de vraag: hoe nu verder? Het maakte een indrukwekkende creativiteit los. Er werden telefoondiensten opgezet, om contact te houden. Kinderen knutselden kaarten en verstuurden die naar ouderen in verpleeghuizen. De koster haalde alle apparatuur uit zijn kelder en bouwde de kerk om tot een studie voor onze live uitzendingen. We starten vrijwel meteen een e-mail nieuwsbrief die wekelijks verschijnt en een groot bereik heeft. En we starten een wekelijkse CTKKinderkerkVlog, die met enthousiasme is ontvangen.

Digitaal Pasen
Al snel bleek dat we ook de paasdagen in zelfisolatie moesten vieren. En er ging nog een schepje bovenop. We bedachten een liturgisch pakketje, waarmee je thuis mee kon vieren op Witte Donderdag, Goede Vrijdag en in de Paaswake. Dat pakket leverde landelijk publiciteit op. Eerst in Trouw (4 april) en later op Radio 1 (9 april). In de Telegraaf (9 april) leverde het een mooie kop op: “Predikant begint ‘Thuisbezorgd’ voor avondmaal”. Niet helemaal in overeenstemming met de werkelijkheid, wel mooi bedacht.
Maar er waren meer mooie initiatieven. Wouter en Ineke Muller brachten eerst tulpen rond en even later kregen alle kinderen een mandje met paaseitjes, omdat ze die nu niet in de kerk kunnen zoeken na ons Paasontbijt. Dat jaarlijkse druk bezochte Paasontbijt werd met dank aan de jongeren van de familie Busse en de familie van den Akker een paasontbijtservice en als klap op de vuurpijl konden we elkaar toch nog spreken, door digitaal koffiedrinken via beeldbellen.

Verbondenheid
Ik ben onder de indruk wat deze gemeente in korte tijd mogelijk heeft gemaakt. Op allerlei manieren blijven we met elkaar in contact, zonder dat we elkaar fysiek kunnen ontmoeten. Ik ben geraakt door de reacties die onze online kerkdiensten losmaken. Ondanks de afstand wordt er echte verbondenheid ervaren. En ook bij de liturgisch zo rijke diensten rond Pasen, werd er echt meegevierd in het laatste avondmaal, met de kruisiging van Jezus en met de terugkeer van het licht in de nacht naar Pasen. Het blijkt echt mogelijk om mee te vieren thuis en om verbinding tussen onze vertrouwde kerk en een huiskamer te leggen.
Het was bijzonder dat onze creativiteit landelijke bekendheid. In het Paasweekend maakten zowel Hart van Nederland als het NOS-journaal een reportage van onze activiteiten. Bijzonder, maar ook terecht, als ik de opsomming hierboven goed tot me door laat dringen.

Zorgen
En toch zijn het maar lapmiddelen natuurlijk. Echte ontmoeting kunnen we niet vervangen. En er zijn ook zorgen. Gemeenteleden in verpleeghuizen kunnen we maar moeilijk bereiken. Huisbezoeken liggen grotendeels stil. En mensen die geen toegang hebben tot internet zijn van veel van onze informatie verstoken. We doen wat we kunnen. Aanbellen, telefoneren, nieuwsbrieven uitprinten en in de brievenbus gooien. Maar het blijft behelpen. We verlangen terug naar normale tijden, van voor de coronacrisis en voor een anderhalve-meter-samenleving – wat dat ook mag inhouden.
Wanneer dat weer zo zal zijn? Geen idee. Tot die tijd maken we er het beste van.
terug